İlkokulda, lisede olsam şu elim sonuç beni ne kadar korkutur ve test kitaplarını elime aldırtırdı. Oysa şimdi... Şimdi hiçbir şey hissetmiyorum. ÖSS’de derece yap, 6sütunu kazan, ama orada takıl kal. Hukuku mu sevmiyorum yoksa bu zamana kadar çok uğraştım da tüm çalışma kotamı doldurdum mu?
Daha şimdiden emeklilik hayalleri kuruyorum(Gerçi o kadar yaşamayı kesinlikle istemiyorum ama ders çalışmayayım diye hayal kuruyorum). Hayalim dağ başına bir kütüphane yapmak ve kendimi içine hapsetmek. Bilgisayarımı,filmlerimi ve çikolatalarımı da alıp oradan hiç çıkmamak. Daha 20li yaşlardayım, iş hayatına adım bile atmamışım ama emeklilik hayalleri kuruyorum (Aslında emekliliği beklememe gerek yok. Yeterli param olsaydı şimdi de yapardım bunu. Ben insan sevmiyorum, ben yaşamak adı altında yapılan eylemleri de sevmiyorum. Ben sadece film izlemek, kitap okumak istiyorum, ama ders kitabı okumak istemiyorum).
Ben ki dert yakınmaktan, bunu meslek haline getirenlerden nefret ederim. Kendimle ilgili şeyleri hiçbir insan evladı ile paylaşmam. Ama gelmişim buraya, blog açıp tanımadığım insanlara yakınıyorum. Bu ne çelişkidir ya Rab?(Türk filmi replikleri gibi oldu bu) (Takipçin yok ki , gizli günlüklerin sanal âlemdeki hali gibi bir şey oldu bu. Ne uğraşırdım o günlükleri saklamak için... Aslında bu gizli günlük de saçma bir şey. Madem sırlarını gizlemek istiyorsun ne diye kağıda döküyorsun. Bir şekilde bulunur o değil mi?)
Ben niye çalışamıyorum? Sebep bahar mı? Bıkkınlık mı? Sevgilisizlik mi? Yoksa ben deliriyor muyum? Ya da zaten delirdim mi?
NOT: Bu yazı da SıÇaNYaY sendromu ürünüdür.
NOT 2: Hala sivilce patlatma oyunu oynuyorum ve hala adamın yüzünü tam olarak temizleyemedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder